Ήταν χειμώνας του 1993, όταν διαγνώστηκα με όγκο στον εγκέφαλο.
Είχαμε δεν είχαμε τρεις μήνες δεσμό με την Dimitra Papadopoulou όταν ο όγκος διαπέρασε και την έσω εγκεφαλική μήνιγγα με τα συμπτώματα να οδηγούν στον χειρουργό και το ίδιο απόγευμα στον νευροχειρουργό Κίμων Νανάση, έναν #απίστευτο επιστήμονα όπως θα διαπιστωθεί παρακάτω.
Μετά και την επιβεβαίωση της αξονικής κρίθηκε πως η επέμβαση πρέπει να γίνει όχι απλώς άμεσα, αλλά εντός των επομένων #ωρών πριν να υπάρξει τελικό, θανατηφόρο επεισόδιο.
Γύρισα σπίτι.
Πήγα στον καθρέφτη, μα δεν πέρασε “όλη μου η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια μου”, πέρασαν όμως όλοι οι παιδικοί & νεανικοί μου ήρωες, οι χαρακτήρες του Λουντέμη, ο Γκάντι, ο Μαντέλα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ακόμη και οι Ιάπωνες #Καμικάζε που είχα τις φωτογραφίες τους και τις επιστολές στους γονείς τους, ο Κρισναμούρτι που τόσο βαθιά έσβησε όλα όσα νόμιζα πως γνώριζα.
Όλες οι ιστορίες θάρρους και ανδρείας που τόσο θαύμασα, ξετυλίχθηκαν εμπρός μου – κι #ήταν_ώρα να περάσουν από τον νου στην πράξη.
“Κανείς δεν ζει για πάντα”
Μονολόγησα, κι επέλεξα να αποχωρήσω με στυλ:
Να μην υποκύψω στον φόβο.
Να μην παρακαλέσω.
Να μην προσευχηθώ
Να αποδεχθώ.
Πήρα τηλέφωνο την Δήμητρα:
“Αύριο το πρωί θα κάνω εγχείρηση, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, αν θέλεις έλα το απόγευμα να με δεις στην Νευροχειρουργική του Ιπποκράτειου.”
Και της έκλεισα το τηλέφωνο.
Θέλησα να την αποδεσμεύσω, να την απαλλάξω από τον φόρτο του πιθανότατου πένθους.
(Φυσικά δεν έπιασε και το επόμενο πρωί ήταν εκεί )
Θυμάμαι που όταν ήρθαν οι νοσοκόμοι με το φορείο είχα σηκώσει το χέρι και απομακρυνόμενος χαιρετούσα.
Ηταν ο χαρωπός μου αποχαιρετισμός.
Θυμάμαι που 9 ώρες μετά άνοιξα τα μάτια.
Ήμουν ακόμη εδώ
Το εργαστήριο δύο φορές είπε: “Καρκίνος”
Ο νευροχειρουργός Κίμων Νανάσης δύο φορές επέστρεψε το αποτέλεσμα λέγοντας πως διαφωνεί, αυτό που είδε κλινικά δεν ήταν καρκίνος.
Τελικά χρειάστηκε ειδικό εργαστήριο στην Γερμανία να συντάξει αξιόπιστη γνωμάτευση:
Ενώ λόγω της θέσης του στον εγκέφαλο σε σκότωνε μια χαρά, δεν ήταν καρκίνος.
Ήταν Ηωσινόφιλο Κοκκίωμα, μια ασθένεια τόσο σπάνια που είχε καταγραφεί 220 φορές στα παγκόσμια ιατρικά χρονικά.
(ακόμη κι εδώ όλα ανάποδα 🙂)
Έξι μήνες μετά, με χτύπησε (ανεξάρτητα) στους πνεύμονες.
Γυρνώντας όλα τα νοσοκομεία της πόλης η κάθε κλινική έβγαζε διαφορετικό πόρισμα – με εμένα να σβήνω, να έχω μείνει 51 κιλά και να μην μπορώ πλέον να ανέβω ούτε τρία σκαλοπάτια.
Μέχρι που μια επίσκεψη στο ιατρείο του κ. Βάμβαλη, διευθυντή τότε της πνευμονολογικής κλινικής του Παπανικολάου, έλυσε το μυστήριο σε πέντε λεπτά:
Ήταν Ηωσινόφιλο Κοκκίωμα στους πνεύμονες, κι όταν ο Καθηγητής Βάμβαλης ήταν φοιτητής την δεκαετία του ’60 το είχαν βρει σε πτώμα άστεγου ηλικιωμένου.
Η επόμενη περίπτωση στην Ελλάδα ήταν η ελαχιστότητά μου, με 253 καταγεγραμμένα περιστατικά παγκοσμίως και ποσοστό θνησιμότητας άνω του 98%.
Το 1996 αποτέλεσα την πτυχιακή εργασία ειδικευμένου πνευμονολόγου του Ν. Παπανικολάου, ο οποίος με ενημέρωσε για τα ποσοστά θνησιμότητας όπως και για το ακόμη σπανιότερο να είμαι καλά. Οι επιβιώσαντες μέχρι τότε, το 2% επιβίωναν με σοβαρά προβλήματα για το υπόλοιπο της ζωής τους. Εξ’ όσων γνωρίζω, ακόμη και σήμερα παραμένω ο μόνος χωρίς προβλήματα.
Αυτά συνέβησαν 10 χρόνια πριν το Less Than Zero, κι είναι η πρώτη φορά που αναφέρονται δημόσια: θαρρώ το τελευταίο κομμάτι του παζλ – και σίγουρα η αρχή του τέλους της λύτρωσης, που ξεκίνησε από την ομιλία μου στο EUandU ενώ πιστεύω πως ολοκληρώνεται σήμερα.
Ανήκω σε εκείνο το ειδικό club των ανθρώπων που #χαίρονται που μεγαλώνουν, που κύλησε ακόμη μια χρονιά και βρίσκονται ακόμη ΕΔΩ.
ΥΓ.
ΠΡΟΣ ΤΑ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ:
Σχεδόν τίποτε δεν θα πάει όπως το έχετε φανταστεί, όπως το έχετε προγραμματίσει:
Η ζωή θα σας χτυπήσει σκληρά, ανελέητα και πολύ πολύ οδυνηρά – κι όχι μόνο μια φορά, όπως έχει συμβεί σε όλους μας.
Μην ελπίζετε σε εξαιρέσεις, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Αυτή όμως η επίγνωση, δεν αποτελεί μια κυνική οπτική των πραγμάτων, αλλά την απαραίτητη ψυχική προετοιμασία για να αντέξετε – κι η νίκη δεν θα είναι απλώς να τα ξεπεράσετε αλλά να μην αφήσουν πάνω σας κανένα σημάδι, να μην μπορεί να αντιληφθεί #κανείς τι έχετε ζήσει, να διατηρήσετε την ορμή, το γέλιο, την ΑΓΡΙΑ ΧΑΡΑ του απλώς να είσαι ζωντανός σε αυτόν τον τόσο σκληρό και ταυτόχρονα ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΟ, τόσο φωτεινό και πανέμορφο κόσμο.
Εχθρός σας δεν είναι ο κόσμος, μήτε οι άνθρωποι: κρύβεται μέσα σας, ύπουλος, δόλιος, δηλητηριώδης.
Δεν μπορείς να σταματήσεις να φοβάσαι, μπορείς όμως να θέσεις τον εχθρό υπό έλεγχο, να μην υποκύπτεις στον φόβο.
Κι αν το κάνεις αυτό, θα ‘χεις αποκτήσει ψυχή πολεμιστή.
Κι αν έχεις ψυχή πολεμιστή,
ΜΠΟΡΕΙΣ
ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ
ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Original Facebook post here: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10223702045326574&set=pb.1455851401.-2207520000..&type=3