Από την άρση της πρώτης καραντίνας είχα την ανησυχία μήπως βαδίζαμε σε κινούμενη άμμο χωρίς να το γνωρίζουμε, όσον αφορά κυρίως την Οικονομία.
Δυστυχώς, η ανησυχία αυτή επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα που περνά: τα οικονομικά χαρακτηριστικά αυτού του lockdown δεν φαίνονται να έχουν καμία σχέση με το προηγούμενο.
Τα βίαια βήματα που πραγματοποιήθηκαν στον τομέα του ηλεκτρονικού εμπορίου την προηγούμενη άνοιξη καλύπτοντας βήματα δεκαετίας σε μερικές εβδομάδες, δεν συμβαίνουν πια, όχι γιατί δεν υπάρχει πεδίο, αλλά κυρίως διότι κάμφθηκε το ηθικό των επαγγελματιών, προσπαθώντας πλέον να περισώσουν ότι είναι δυνατόν να σωθεί ώστε να βγάλουν τον μήνα, όχι να επενδύσουν σε προβολή και πωλήσεις.
Οι καταναλωτές επίσης αποφεύγουν κάθε αγορά πλην των αναγκαίων για επιβίωση τηρώντας στάση απόλυτης άμυνας κι αναμονής.
Τι συνέβη;
Τελείωσαν τα έτοιμα!
Στην επανεκκίνηση των επιχειρήσεων τον Μάιο, στις απολύτως απαραίτητες διακοπές μετά από τόσο καιρό εγκλεισμού, στην άμετρη “ανεμελιά” του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, but, όταν δεν αντιμετωπίζεις κάτι κατά μέτωπο το μόνο σίγουρο είναι πως θα σου έρθει σφοδρότερο.
Και ήρθε.
Στην οικονομία, την υγεία, στην απίστευτη έξαρση της μετάδοσης ειδικά στην Βόρεια Ελλάδα, στους νεκρούς, στους νέους που βρίσκονται στην εντατική, στην ασφυξία του συστήματος υγείας, η τέλεια καταιγίδα είναι εδώ.
Τι κάνουμε;
Το μόνο που μπορούμε: καρτερικότητα και προσοχή να μην γίνουμε μέρος του προβλήματος.
Η λύπη δεν βοήθησε ποτέ κανέναν, ούτε η αποκοτιά.
Προβάλλουμε την επιχείρηση και τα προϊόντα μας αρχικά αμυντικά για να λάβουμε μετρήσεις για την ανταπόκριση και σε δεύτερο βήμα αφού τις έχουμε, στρατηγικά και μελετημένα, σε πλήρη επίθεση.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή βασικά. Η άρση της καραντίνας στα τέλη Νοεμβρίου φαντάζει άπιαστο όνειρο.
Ένα είναι το σίγουρο, ΔΕΝ υποχωρούμε. Πρέπει να παραμείνουμε μέχρι την άνοιξη.
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας του 1918 ήταν τέσσερις φορές πιο θανατηφόρο από το πρώτο.
Το τρίτο κύμα είχε μετατραπεί σε απλή γρίπη.
Καρτερικότητα λοιπόν και (η ζωτικής σημασίας) ψυχραιμία.
Οι υποχρεώσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν, απλώς δεν μπορούν να καλυφθούν. Δεν έχει κανένα νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό..
ΥΓ.
Λαμβάνω πληροφορίες από πελάτες πως υπάρχουν ιδιοκτήτες ακινήτων της επαγγελματικής τους στέγης που απαντούν με το απίστευτο “δεν με νοιάζει εγώ θέλω το ενοίκιο ολόκληρο”.
Αυτός ο απαίσιος κανιβαλισμός δεν μπορεί να επιτραπεί. Όπου υπάρχει θέμα με ένα mail στο fg@fotisgrontas.com αναλαμβάνει η ομάδα μας, (εννοείται εθελοντικά) και μετά από μια πολιτισμένη αλλά καθόλου ευχάριστη (για αυτόν) επικοινωνία, επανέρχεται στους πολιτισμένους τρόπους και στις επιταγές του νόμου εντός μερικών λεπτών.