Το συναίσθημα
Ως εμπόδιο
Η ανθρώπινη υπόσταση δεν καθορίζεται από το συναίσθημα. Οι παρούσες κοινωνικές συμβάσεις και η βιομηχανία την κάνουν να μοιάζει πως ορίζεται από αυτό.
Δεν θα αρνηθώ σε καμία περίπτωση το γεγονός πως οι άνθρωποι είμαστε συναισθηματικά όντα.
Σε καμμία περίπτωση όμως, δεν είμαστε μόνον αυτό.
Ωστόσο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα (οικογενειακό περιβάλλον, η βιομηχανία της μουσικής και του κινηματογράφου, η βιομηχανία της εμφάνισης) επενδύουν σχεδόν αποκλειστικά σε αυτό.
Ακόμη χειρότερα δε, η βιομηχανία της μουσικής (στην Ελλάδα με ιδιαίτερο τρόπο) επενδύει στο συναίσθημα της ερωτικής οδύνης μακράν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Η εκπαίδευση προσπαθεί άψυχα να αντιπαρέλθει στην καταιγίδα αυτή που έχει δύο πυλώνες: το συναίσθημα και τα βαθύτερα ανθρώπινα ένστικτα – με επίσης άψυχο αποτέλεσμα.
Οι άνθρωποι, εκτός από συναισθηματικά όντα, είμαστε (κυρίως) πνευματικά όντα με την έννοια της εγκεφαλικής μας ικανότητας για έμμεση σκέψη, της ίδιας ικανότητας που γεννά το συναίσθημα, την γενικευμένη επιδημία του “πόνου” στην χώρα μας, με την επικρατούσα καθημερινή μουσική τάση να στοχεύει σχεδόν αποκλειστικά στην οδύνη και την -ερωτική- απογοήτευση.
Συναίσθημα είναι και η χαρά, η απλή, συμπαγής χαρά του να είσαι ζωντανός!
Δεν φαίνεται όμως να έχει πολύ πέραση.
Και βέβαια, το συναίσθημα είναι πάντοτε (όταν επικρατεί) πολύ κακός οδηγός
Τίποτε πιο επίκαιρο από τον Αριστοτέλη όταν περιγράφει την Αρετή:
Αρετή είναι το μέσο, η ισορροπία ανάμεσα στην απάθεια και τον ολοκληρωτισμό του συναισθήματος.