Στις επιχειρήσεις δεν τρέχεις ποτέ.
Καθώς με μαθηματική βεβαιότητα, θα σκοντάψεις, το πιθανότερο άσχημα.
Και δεν είσαι ποτέ αργός: γιατί θα χάνεις μια προς μια όλες τις εξελίξεις, όλες τις ευκαιρίες – με μαθηματική κατάληξη την αδράνεια και το οριστικό τέλος.
Είναι αυτή η άγρια ψυχραιμία που σε καθοδηγεί στο να τριποδιζεις διαρκώς, κομψά και με τακτική.
Γιατί τακτική σημαίνει κομψότητα, συμμετρία, αποτέλεσμα με λεπτομέρεια- με γαλήνια πάντοτε την αναζήτηση του άψογου.
Η καλή μας Εύη, με φωνάζει “αγχολυτικό”. Ταυτόχρονα, ένα προηγούμενο παρατσούκλι από συνεργατιδα (που έμεινε) είναι το “ντόπερμαν”.
Επίσης στις επιχειρήσεις δεν αφήνεις #ποτέ το άγχος του πελάτη να γίνει δικό σου.
Φανταστείτε έναν χειρουργό να έχει υποκύψει στην λύπη και τα παρακάλια των γονιών του παιδιού που πρόκειται να χειρουργήσει: η πιθανότητα επιτυχούς έκβασης μάλλον θα βασιστεί στην τύχη.
Για τους πελάτες, είναι όλα επείγοντα. Ειδικά σε τόσο κρίσιμους καιρούς για την οικονομία. Αν αφήσουμε όμως όλα τα επείγοντα των πελατών μας να γίνουν δικά μας, το αργότερο σε 48 ώρες θα έχει καταρρεύσει όλος ο ρυθμός παραγωγής μας καθώς το συναισθηματικό βάρος θα έχει επικρατήσει με αποτέλεσμα να χαθεί… κάθε μπουσουλας!
Έτσι, έχουμε κατηγοριοποίησει τι είναι πραγματικά επείγον και τι όχι με κριτήρια ωμής αντικειμενικότητας:
Επείγον είναι να πέσει ένα eshop η ένα site, να μην λειτουργούν τα συστήματα πληρωμών, να μην δουλεύουν σωστά τα emails (έχουμε πελάτες που με τις ηλεκτρονικές τους επικοινωνίες κλείνουν εισαγωγές και εξαγωγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ μηνιαίως).
Σε αυτά τα επείγοντα ενεργούμε ακαριαία οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και τα επιλύουμε συνήθως σε χρόνο κάτω των 60 λεπτών.
Τα υπόλοιπα, σύντομα μεν αλλά με σειρά εργασιών δε 🙂
Το “αγχολυτικο” προέρχεται από το γεγονός πως #απαιτώ η επιχείρηση μου να είναι ένας χώρος γέλιου, δημιουργικότητας και χαράς.
Το “ντόπερμαν” προέρχεται από το γεγονός πως δεν κάνουμε συνεργασίες με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε σε χαρακτήρα, αισθητική κι αντίληψη των πραγμάτων και του κόσμου.
Παρότι οι εκτεταμένες καμπάνιες της Outstream & της FGA (Fotis Grontas & Associates) έχουν προσεγγίσει μέχρι σήμερα πάνω από 200.000 επιχειρήσεις, αποριπτουμε σταθερά ένα ποσοστό 30% των αιτημάτων συνεργασίας που δεχόμαστε.
Όχι από υπεροψία και σίγουρα όχι γιατί μας περισσεύουν τα χρήματα: αλλά γιατί όταν διαπιστώνουμε σοβαρή διαφορά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις, μόνο προβλήματα θα φέρει μια ενδεχόμενη συνεργασία – κι ο γράφων θέλει να #λύνει προβλήματα κι όχι να δημιουργεί.
Έτσι, αποστέλλουμε ένα ευγενεστατο email με την εξής πρόταση:
“Δεν θεωρούμε πως συνάδουν οι προϋποθέσεις για να συνεργαστούμε, σας ευχόμαστε #Ολόψυχα (το εννοώ) κάθε επιτυχία”
Κατόπιν αυτού (όχι σπάνια), ο υποψήφιος πελάτης κάνει σαν να έχει φάει… χυλοπιτα και γίνεται επίμονος, μέχρι και αγενής.
Στο “αγενής”, βγαίνει το…. ντόπερμαν και με μια ευγενική μεν αλλά καθόλου ευχάριστη (για αυτόν) συνομιλία λήγει το θέμα.
Την πρώτη φορά που συνέβει αυτό όταν έκλεισε το τηλέφωνο τα κορίτσια στο γραφείο είχαν σταματήσει να εργάζονται και με κοιτούσαν παγωμένες.
“Καλά ρε παιδιά” τους λέω χαμογελώντας “πως κάνετε έτσι; Δεν νευρίασα με κάτι”
Κι από τότε, είτε σε τέτοιες περιπτώσεις είτε σε περιπτώσεις πελατών από αδικουνται- όπως σε περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες των ακινήτων κλειστών επιχειρήσεων που απαιτούσαν ολόκληρο το ενοίκιο κλειστών επιχειρήσεων ανεξάρτητα τι ελεγε ο νόμος- οπότε είναι να συμβεί, πριν πάρω τηλέφωνο φωνάζω “παιδιά, ντόπερμαν” για να μην πέσουν από τις καρέκλες.