Λοιπόν, εδώ και μια δεκαετία έχει υιοθετηθεί από την ασημαντότητα μου μια έκφραση που αρθρώνεται πολλές φορές την ημέρα, σε πελάτες, συνεργάτες, ακόμη και στις πιο μικρές καθημερινές συναλλαγές.
Πρωτοελέχθη κατά την διάρκεια εμπορικών συνομιλιών με τον τότε coordinator του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου το 2010 εντελώς αυθόρμητα – και ήρθε για να μείνει.
Μάλιστα δε, αυτός ο αδόκιμος νεολογισμός έτυχε και μεταφράσεως ώστε να χρησιμοποιείται σε συνεργάτες & πελάτες απανταχού στην υδρόγειο:
– How are you dear Fotis?
– In excellent shape!
Έτσι, η έκφραση “Σε εξαιρετική φόρμα” που απαντώ μονίμως στην ερώτηση “τι κάνετε;” έχει τύχει μιας διάδοσης…
Μιλούσα στο τηλέφωνο με επιχειρηματικό πελάτη την Παρασκευή με τον οποίο βγάζουμε πολλή – πολλή εντατική δουλειά ώστε να επιτευχθεί ο στόχος δημιουργίας franchise retail stores στο Λονδίνο, (εννοείται άπειρες ώρες σχεδιασμού, επικοινωνιών και άγχους)
Τον ρωτώ λοιπόν στο τέλος της συνομιλίας:
“Γιάννη, εσύ πως είσαι;”
“Α, μια χαρά” μου απαντά,
“σε εξαιρετική φόρμα!”
“Δώσεεε Γιάννηηηηη!”
άρχισα να φωνάζω στο τηλέφωνο και κλείσαμε γελώντας δυνατά, μετά από αλλεπάλληλα ξενύχτια εργασίας.
Το παλικάρι που αγοράζω τσιγάρα στο 4all μετά από εβδομάδες απαντήσεων “εξαιρετικής φόρμας” μου λέει κάποια στιγμή:
– “ξέρετε αυτό το κόλλησα κι εγώ, το λέω στην γυναίκα μου κι αυτή με στραβοκοιτάζει”
– “να στραβοκοιτάζει όσο θέλει!” του απαντώ,
“Η θετικότητα δεν είναι διάθεση, είναι επιλογή”
Γελάσαμε.
Υπάρχουν φορές που πελάτες καλούν στο τηλέφωνο αναφέροντας πως δεν χρειάζονται κάτι, μπορούσαν να στείλουν email. Θέλουν απλώς να μιλήσουμε για να πάρουν λίγο “τα πάνω τους”.
very short story
Υπάρχει ένα καφέ που είμαι πελάτης τέσσερα χρόνια περίπου:
Μετά από τόσα χρόνια διαρκούς στιχομυθίας “τι κάνεις;”
“Σε εξαιρετική φόρμα”
Ήρθε μια στιγμή που μειδίασε έντονα:
“καλά..” απαντά δυσαρεστημένος
“δεν γίνεται να είσαι συνέχεια καλά”
“Άκου φίλτατε” του απαντώ
“αυτήν την ελληνική μιζέρια που όπως και να είχαν τα πράγματα ΟΛΟΙ ήταν ΟΛΗ μέρα μες την γκρίνια την απεχθάνομαι από παιδί”
[τον πήρα παραμάζωμα]
“το ’80 και το ’90,” συνεχίζω
“όλοι βγάζαμε και ένα και δύο και τρία εκατομμύρια τον μήνα και όλοι #ΟΛΗ μέρα έβριζαν την άδικη ζωή, κοινωνία, εφορία (που δεν υπήρχε παρεμπιπτόντως) πολιτικούς, δημάρχους και την άδικη την.. φτώχεια τους (!)”
“αυτό δεν είναι ζωή, είναι αρρώστια”
[είχα φορτώσει].
“από ότι θυμάμαι ήσουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;” ρωτώ
“ναι” μου απαντά “και τώρα προπονητής”
“ωραία” συνεχίζω,
“κάθε πρωί που μπαίνω στο γήπεδο να παίξω δεν αναρωτιέμαι αν είμαι καλά σήμερα,
ορμάω μέσα και λέω θα σας γα…σω όλους”
Πλέον είναι κατηφής, προβληματισμένος:
“εγώ όταν μπαίνω στο γήπεδο λέω έχω πρόβλημα…”
Η παραπάνω ποδοσφαιρική “παραβολή” φανερώνει την τεράστια, καθοριστική σημασία της στάσης που επιλέγουμε ως άνθρωποι – όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Η ορμή, η θετικότητα, η αποφασιστικότητα, δεν είναι διαθέσεις: είναι επιλογές, συνειδητές, καθημερινές πράξεις.
Ακριβώς όπως ένας μυς, γυμνάζονται & ισχυροποιούνται από την συνεχή εξάσκηση, δεν είναι θέμα τύχης να έχει κάποιος αυτές τις ιδιότητες η όχι, ούτε προϊόν κάποιου μυστηριώδους, μεταφυσικού αιτιώδους.
Ούτε καν θέμα συνθηκών.
Είναι ξεκάθαρα θέμα επιλογής, κι οι επιλογές μας δεν καθορίζουν απλώς τις πράξεις μας,
καθορίζουν το ποιοί είμαστε